Podróże bez napinki

Szukaj na tym blogu

Zmiana adresu bloga!

marca 31, 2023

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty

Wietnam - nie tylko o sajgonkach

Doba w podróży - to co prawda mógłby być tytuł książki naszego słynnego kajakarza, ale ja chciałem nie o tym. Dokładnie 24 godziny zajął nam dojazd spod domu do Hanoi , wydawać by się więc mogło, że trudno znaleźć coś bardziej męczącego. A jednak... o ile podróż okazała się być zupełnie znośna, komfortowa wręcz, to kilka godzin spaceru po starym mieście poczuliśmy wszystkimi zmysłami, co wykończyło nas całkowicie. Dość powiedzieć, że oglądając wieczorem water puppet show, bardzo ciekawe zresztą, głowy nam opadały jak jesienią liście. Choć oczywiście jet lag też nie był w tej kwestii bez winy. Hanoi to 2,5-3 milionowe miasto, na co drugim słupie wisi flaga z żółtą gwiazdą lub sierpem, a jego stara część - dzielnica rzemieślnicza - to istny tygiel, gejzer, ba!, wulkan energii. Oglądając na filmach azjatyckie miasta człowiek to wszystko widzi i zdaje mu się że jest gotowy na to, żeby z marszu zmierzyć się z taką rzeczywistością. Ale nie jest, nie w pierwszy dzień. Kakofonia dźw

Gruzińska supra

Za przyjaźń polsko-gruzińską, za rodzinę waszą i moją, za wszystkie nasze rodziny, za pokój na świecie... rozpoczął degustację sprzedawca wina. Widać, że praca sprawia mu przyjemność, a przede wszystkim to, że od rana już kilka degustacji przeprowadził. Żarcik ma wyostrzony, wpatruje się w moje blondzie z iskrą w oku więc szybko złapaliśmy nić porozumienia. Z olbrzymich kadzi polewa nam do popróbowania różne winogronowe trunki, na deser szklaneczkę brandy i tym sposobem, chwilę później, wychodzimy ze sklepiku z kilkoma butelczynami gratisów dołożonych do wina, które podobno w sposób szczególny upodobał sobie Stalin. Przyjechaliśmy do Gruzji jednak głównie po to, żeby cieszyć się przyrodą i na wielkie WOW nie musieliśmy długo czekać. Po raz pierwszy mruczymy radośnie sunąc terenówkami w stronę granicy z Azerbejdżanem. Jednak czytać o bezkresnym stepie, a go na własne oczy zobaczyć i poczuć to zupełnie dwie różne sprawy, nawet jeśli to tylko namiastka takiego prawdziweg

Hakuna matata, czyli muzungu w Kenii

Żółte, nieco odrapane ściany tworzące maleńki hotelowy dziedziniec porośnięte są dużymi liśćmi zroślichy, która podgląda turystów bezwstydnie zaglądając w pokojowe okna. Pod jednym z nich stoi, pokryty grubą warstwą różowej farby, dziecięcy rower, tuż obok szerokie fotele, ubrane w nieco przybrudzone, żółto-czerwone poduchy, a na samym środku tego podwórka, z wielkiej donicy wyrastają dorodne palmy, prężące się ku górze w codziennej walce o promienie słońca. Jest ciasno, ale to przecież doskonałe miejsce na dziecięce zabawy. Nalia ma 9 lat i na ganku harata w gałę. Bose, mięsiste stopy z wprawą kopią piłkę do koszykówki, a hebanowa skóra połyskuje w porannym słońcu. Podobnie jak gruby, srebrzysty naszyjnik jej malutkiej siostry, która jakby troszkę skrępowana stoi kilka kroków dalej. A dla nas czas gwałtownie zwalnia. Nairobi to rozwinięte, pełne światowych marek, jedno z najbogatszych miast w Afryce, ale traktujemy je po macoszemu. Nie ma co ukrywać, to nie jest najbezpiec

Randka w Berlinie

Już słyszę te wszystkie głosy, że co jak co, ale romantyk to ze mnie jak z koziego podogonia gwizdek. Jak mogę zapraszać kobietę na randkę do Niemiec? O, Paryż, Wenecja, Lizbona, Kazimierz Dolny nad Wisłą... ale Berlin? Przecież tu Breżniew całował się z Honekerem! Toż już nawet ten nieszczęsny Neapol brzmi lepiej. Skoro nie umiem porządnie wybrać to powinienem włączyć jakiś film z Meg Ryan czy inną Sandrą Bullock. W każdym z nich przepis na idealny wypad podany jest jak na tacy: zachodzące słońce, kolacja przy świecach, para czule patrzy sobie w oczy, potem szampan - najlepiej z truskawkami, czasem jakieś karaoke, potem... no właśnie. A tu na dodatek leje. Ale mamy świetny widok z dużego hotelowego okna, w dole ulica po której suną samochody rozmazane trochę w deszczu, czasem ktoś przebiega skulony, jest piątkowy wieczór, noc właściwie, a w pobliskich biurach ludzie jeszcze walczą z excelowymi tabelkami czy innymi prezentacjami. A my... no właśnie. Czy to nie jest piękne? Wcześni

Trzy skały i 'trzęsidupa'

Marzyła mi się ta wyprawa kilka lat. Na jaką stronę o Norwegii człowiek nie kliknął, tam na najbardziej eksponowanym miejscu czaił się i kusił jak diabeł jeden z tych sławnych skalnych punktów w okolicy Bergen i Stavanger. Niby to tylko kawał kamienia, ale fiordy po prostu robią na mnie wrażenie i basta. I nie wystarczy je zobaczyć raz żeby człowiek czuł się spełniony, o nie! Surowy i srogi, ale jednocześnie sielankowo rozkoszny krajobraz: zieleń, woda, skały i czasem jakiś domek na brzegu. Zdarza się, że przy błękitnym niebie, innym razem zatopiony w chmurach. Podziwianie majestatu przyrody, czy to z powierzchni wody czy ze szczytu, zawsze kończy się cmokaniem z podziwem. Góry i morze wzajemnie się przenikają, a granatowa woda wdziera się wgłąb lądu otulając wysokie na tysiąc metrów skały. Jedziesz raz, drugi, trzeci i nigdy nie masz dość. Marzyła mi się ta wyprawa, ale jakoś nigdy się nie składało. Kiedyś byliśmy w maju i brodziliśmy w śniegu i wśród zamarzniętych jezior. Z

Uganda i Rwanda, czyli timber maworek

Życie w okolicy jeziora Wiktorii toczy się na nędznej ulicy. Zdawać by się mogło, że poranna ulewa powinna zmyć z niej kurz wczorajszego dnia, niestety chyba tylko pogorszyła sytuację, bo rdzawa breja wypełnia wszechobecne drogowe ubytki. Zdezelowane samochody, motory, wszystko wokół jest szaro-pomarańczowe, ale wygląda na to, że nikomu to nie przeszkadza. Obserwuję malucha, który zanurza swojego crocsa w błocku, nogą zamaszyście kręci ósemki, a kiedy spostrzega, że go podglądam, ucieka do mamy pilnującej dobytku na jednym z kilkudziesięciu straganów. Kupić tu można doprawdy wszystko: węgiel, poukładane w kopczyki ziemniaki, plastikowe misy, kury, które pogodzone z losem nawet już nie gdaczą, ale hitem są pieczone pasikoniki. Rzucam okiem, jak pani wysypuje je z worka na rozgrzany tłuszcz niczym mrożone frytki, ale zapach raczej nie zachęca do dalszej obserwacji losów tego, dość popularnego w Ugandzie, przysmaku. Na ulicy jest gwarnie i bez jakiegokolwiek ładu. Ludzie, jak

Klan sycylijczyków

Są takie filmy, które jak trzepną człowieka w głowę to ciało rezonuje przez lata. Czasem wystarczy jakiś drobiazg, klimat, zdjęcia, ścieżka dźwiękowa. Są też takie, że raptem parę klatek zapada się w człowieka jak w studnię, osiada na dnie i zostaje tam po wsze czasy. Ja tak mam między innymi z dwoma filmami Giuseppe Tornatore: Cinema Paradiso i... Maleną. O ile ten pierwszy ma wszystko, czego oczekuję od sensualnego kina, to ten drugi ma to samo, tylko na dodatek Monikę Bellucci. A scena, w której filmowa Malena sobie po prostu idzie i prezentuje swój - niech się tak wyrażę - warsztat aktorski do dziś podnosi mi... włoski na karku. Poza tym zdjęcia są boskie, soundtrack najwyższej próby, znakomite kino po prostu. Jeśli ktoś jakimś cudem nie widział tych filmów, to na zachętę taka mała zajawka. Ale dlaczego w ogóle o tych filmach wspominam, ostatecznie spisuję tu przecież wycieczki w mniej lub bardziej odległe zakątki naszego globusa, a nie wizyty w przybytkach kultury? Kwesti

Złota fińska jesień

5.30 w poniedziałek to nie jest zbyt przyjazna pora na pobudkę, szczególnie jak ma się ma w nogach weekendowe 50 kilometrów po górskich ścieżkach . Wyglądam jak chodzące nieszczęście, podnoszę się z trudem ale w sumie jednak dość ochoczo, bo przede mną objazdówka po trzech miastach południowej Finlandii, a tu mnie jeszcze nie było. Ale t o nie będzie historia o św. Mikołaju. To będzie rzecz o małych, codziennych przyjemnościach i wyłuskiwaniu miłych chwil z przytłaczającej korpo rzeczywistości. Helsinki prawdopodobnie nie wabią milionów turystów, trudno też znaleźć je na liście najatrakcyjniejszych destynacji w Europie. I rzeczywiście niełatwo wpaść w tym mieście na jakieś szczególnie spektakularne miejsca. Architektoniczna mieszanka stylów, momentami wpływy rosyjskie, skandynawskie, gdyby się dobrze przyjrzeć to znajdzie się i miejsca przypominające Szczecin😉 Nowe budynki przeplatają się ze starszymi, rozległe place, zielone tramwaje i co krok jakieś galerie handlowe.

Dalmacja, tym razem służbowo.

Chyba się zanadto rozpędziłem z tą Dalmacją. Bo prawda jest taka, że udało mi się wygospodarować tylko parę chwil w Trogirze i Splicie. Ale oczywiście dobre i to. Miałem sposobność odwiedzać te dwa miasta już kilka razy, ale po raz pierwszy zdarzyła mi się sytuacja, że w biznesy zabrałem ze sobą aparat. I to z gorącym postanowieniem, że użyję go w sposób nieco inny niż zwykle. Wykręciłem zooma, założyłem 35 i... po pracy w miasto. Sam! To się jeszcze nigdy wcześniej nie zdarzyło. Trogir to maleńkie miasto, raptem kilka tysięcy mieszkańców. Ze stoczni można pooglądać średniowieczną, położoną na wyspie, starówkę i wysadzany palmami bulwar. Ale najlepiej te miejsca prezentują się z bliska. I po pracy. Dziesiątki restauracji i barów, sklepiki, wąskie przesmyki między kamiennymi domami. Błyszczące, wypolerowane stopami kamienie, na których - poza sezonem - więcej miejscowych niż turystów. Wolne stoliki w restauracjach zachęcają aby pokosztować Ožujsko, ale i tak najlepsze fryk

Obsługiwane przez usługę Blogger